Émilie de Breteuil, máis tarde chamada “Marquise du Châtelet”, naceu en París o 17 de decembro de 1706. Foi unha
figura singular da "Idade da Ilustración", a primeira muller do mundo
en dedicarse á ciencia (como hoxe en día a coñecemos), aínda así
permaneceu só nos libros de historia como a musa de Voltaire.
Era filla do “baron de Breteuil”, Émilie pertence á alta nobreza. O seu pai dálle, a mesma educación que os seus rapaces e Émilie aproveitou esta oportunidade para aprender con interese todas as materias. Facilmente, introdúcese en moitas linguas e en todas as disciplinas científicas. Tamén mostra grandes talentos en equitación, clavecín ou teatro.
O 20 de xuño de 1725, á idade de 18 anos, casouse co “Marquis du Châtelet”, un soldado da nobreza guerreira, co que pronto tivo tres fillos antes de aceptar con el para levar vidas separadas.
Émilie aspira a todos os praceres, dende o xogo ata o amor ou á comedia. Ten amantes como o matemático Maupertuis. Tamén soubo do traballo do científico inglés Isaac Newton, falecido en 1727 e comezou a traducir as súas obras.
En 1733, tivo o pracer de descubrir en Voltaire, o seu novo amante, tanto un home como apaixonado por Newton, cuxo traballo descubriu durante a súa estancia en Inglaterra.
Pero Voltaire ten problemas coa policía do rei Luís XV logo da publicación das súas “Lettres philosophiques”. Él abandona París e instálase nun castelo en ruinas que posúe o marido de Émilie en Cirey-sur-Blaise, no ducado de Lorena (hoxe en Haute-Marne, ao sur de Saint-Dizier).
Émilie e Voltaire casaron no verán de 1735 e xuntos pasaron case unha década dedicada ao amor, ao teatro e ao estudo (filosofía, ciencia ...).
Emilie céntrase no ámbito científico. Intervén de xeito brillante nunha desputa entre os defensores de Newton e os de Leibniz. Formulou notablemente a hipótese de que a enerxía dun obxecto, chamada "forza viva" antes de ser chamada "enerxía cinética", era proporcional á súa masa e ao cadrado da súa velocidade. Émilie fai a demostración experimental no seu castelo Cirey deixando caer unha bola de chumbo en arxila suave a partir de alturas variables.
En
1748, a marquesa coñeceu ao novo e guapo cabaleiro de Saint-Lambert,
poeta á súa idade, dez anos máis novo. Isto ocorre en Luneville, no ducado do duque de Lorena. Ela namórase e queda embarazada.
Alimentada cun terrible presentimento, apresúrase a rematar o seu traballo clave, a tradución e comentario do latín en francés do primeiro libro dos Principios matemáticos da filosofía natural de Isaac Newton, comúnmente chamado “Principia”.
Ela dá a luz a unha nena o 5 de setembro de 1749, en condicións difíciles, só ten tempo para completar o seu manuscrito e mandalo á biblioteca do Rei antes de morrer a consecuencia do parto catro días despois.
Antón Figueroa Martínez (4º ESO A)
No hay comentarios:
Publicar un comentario